Sprawa wieku jest dość delikatna. Szczególnie w czasach wielowymiarowego i wielopoziomowego kultu młodości, któremu się wcale nie dziwię. Młodość ze swoim entuzjazmem, urodą, nadziejami, ba – pewnością, że wszystko będzie ok, pcha się bezczelnie i rozpycha.  

Starość siedzi cicho w kącie, bo wie. Jeśli nie wszystko, to przynajmniej tyle, by siedzieć w kącie i się nie rozpychać nadmiernie. Czasem pozazdrości młodości beztroski i próbuje cofnąć czas. Przebierze się trochę, podmaluje, ale zna swoje ograniczenia. I przewiduje. Ma doświadczenie i z niejednego pieca jadła bułeczki.

Przewaga życia po 50-tce

To jest właśnie ta niesamowita przewaga życia po 50-tce. Już wiem, że nie będę sekretarzem ONZ, mam co mam i tych ramach planuje i działam. Trochę ponarzekamy na młodość, że głupia i roszczeniowa, mało zainteresowana sprawami dla starości fundamentalnymi. I że kiedyś, jak będzie stara to zobaczy. To prawda, że pędzący świat sprawił, że zamieniają się rolami „nauczyciele” i „uczniowie”. Starzy coraz śmielej i chętniej uczą się od młodych.  Zaczęło się od internetu, telefonu komórkowego, który ma ciągle jakieś dziwne, nowe funkcje. Najlepiej zapytać wnuczka. I to jest teraz  chyba norma. A w cenie jest otwartość i umiejętność przyznania się, że starość wcale nie jest wszechwiedząca i najmądrzejsza. Alle także i młodość coraz bardziej docenia (choć najczęściej po szkodzie) dobre rady doświadczonych, zacnych starców i staruszek po 50-tce.

Skarby nad skarbami

Ludzie coraz dłużej żyją i chcą nadążać. Po wyprawieniu dzieci z domu jest więcej czasu nie tylko na zainteresowania hobbystyczne, ale i na pracę zawodową. Coraz modniejsze staje się nie tylko „aktywizowanie” emerytów, ale poszukiwanie przez HR pracowników 50 plus.  Są to skarby nad skarbami: ułożone życie osobiste, stabilność emocjonalna, determinacja, doświadczenie. Mówią, że trochę wolniej pracują, ale dokładniej i nie spieszą się do domu, czy na imprezę. Wiedzą, że zdążą i tak. U emerytów dochodzi jeszcze atut w postaci korzystniejszych kosztów zatrudnienia. A to w dzisiejszych czasach jest warte uwagi!

To nie jest „nicnierobienie”

Niestety, kobiety są w gorszej sytuacji. Często z powodów kulturowych nie pracowały przez wiele lat zawodowo, co wypchnęło je z rynku pracy. Szczególnie dotyczy to osób mniej wykształconych, bez konkretnych dyplomów. Pisze „dyplomów”, bo kwalifikacje to one mają. Prowadzenie domu, wychowanie dzieci  to nie jest „nicnierobienie”. To kilkuetatowa praca na trzy zmiany, wymagającą elastyczności, szybkiego pozyskiwania nowych umiejętności. W czasach rodzin wielopokoleniowych były absolutnie niezbędne. Teraz jeśli mają odwagę znajdą swoje miejsce na rynku pracy.

Z niezrozumiałych względów wciąż kobiety niedoszacowują własnych możliwości. Siedzą w kącie i czekają. Ale uwaga!  Drżyjcie młodzi!  Rynek po nie wyjdzie! Demografia jest nieubłagana. I ktoś będzie musiał pracować.
Zbliża się Silver Tsunami!

BIO
Dorota Sobieniecka-Kańska – dyrektor Gdańskiego Klubu Biznesu. Wydawca, dziennikarka, wykładowca, doradca public relations, media relations, etyki biznesu  i CSR. Absolwentka filologii polskiej Uniwersytetu Gdańskiego.
Członkini Rad Konsultacyjnych przy Hevelianum, wydziałach Ekonomii i Zarządzania oraz Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Gdańskiej, Rzecznika MŚP,   Fundacji Hospicyjnej Pomorze Dzieciom. Członkini Rady Programowej Konferencji „Solidarni w rozwoju” Open Eyes Economy Summit.   Doradca public relations w wielu firmach i instytucjach. Redaktorka i tłumaczka wydawnictw książkowych. Członkini Pomorskiej Rady Przedsiębiorczości i Pomorskiego Zespołu ds. Kobiet