Wschód słońca nad Morzem Jońskim, zachód nad Tyrreńskim, a pomiędzy niezwykły skrawek lądu, ciągle nie odkryty, kryjący fascynujące miejsca. Na samym południu włoskiego buta, cicha i skromna, trochę zapomniana przez ratusze i parlamenty. Kalabria.

Przyjeżdżając tu pierwszy raz zwykle najpierw trafiamy do miasteczka zbudowanego na skałach, to Tropea. Oblana wodami wyjątkowo lazurowego morza, trochę zakompleksiona, trochę zaniedbana, trochę zagubiona, prowincjonalna. W tym właśnie jej urok, bo czas choć strąca z jej ścian resztki tynku, nie odbiera jej uroku. Kalabria stała się moim włoskim marzeniem, wiele lat temu, gdy na ściennym kalendarzu zobaczyłem zdjęcie kościółka Santa Maria dell Isola. Niewielu turystów tu zagląda, zwykle pędzą autostradą do Reggio di Calabria by przeprawić się na Sycylię. Pewnie dlatego udało się tu zachować tą unikalną dziewiczość.
Siłą regionu są plaże i to dla nich warto pokonać te setki kilometrów.
Piaszczyste, długie i szerokie, a zatoczki wciśnięte w skaliste szczeliny, groty i jaskinie.
Patrząc w morze z Capo Vaticano, w słoneczny piękny dzień, można dostrzec zarysy wysp. Są to wyspy liparyjskie, maleńkie i fascynujące. Najbardziej mroczne z czynnymi wulkanami to Stromboli i Volacano. Siedem większych, częściowo zamieszkanych i dziesięć mniejszych.
Kalabria to przyroda, krajobrazy, jakich nie znajdziecie gdzie indziej. Rozkochały mnie w sobie bez pamięci, a teraz chciałbym Was nimi zarazić.

Dzwońcie do nas, pytajcie,
szukajcie miejsc niezwykłych
i znajdujcie je z nami!