Często słyszymy te słowa
w kontekście sztuki współczesnej.

A było tak:
Na znakomitą wystawę do Państwowej
Galerii Sztuki w Sopocie zabrałem przyjaciela.

Robert: I co to jest??? Przecież to kompletnie udziwnione.

Ja: To sztuka współczesna, nie malarstwo klasyczne.

Robert: Nie podoba mi się. Widać, że to powstało wczoraj i jest stworzone „na kolanie”.

Ja: Te prace powstały kilkadziesiąt lat temu i myślę, że artysta włożył sporo wysiłku. Najpierw intelektualnego potem fizycznego, aby przekazać, co miał w sercu.

Robert: Ale to nie jest ładne, to wręcz szpetne!

Ja: Według Ciebie. Może ktoś z inną wrażliwością zobaczy w tym piękno.
Robert: Ale po co udziwniać, dlaczego nie namalować, wyrzeźbić normalnie, klasycznie?

Ja: Robert, zacznij odczytywać konteksty. Nie przekreślaj, jeśli na pierwszy rzut oka nie rozumiesz. I to tyczy się nie tylko sztuki, ale w ogóle życia i relacji! Dowiedz się więcej o artyście, o okolicznościach powstaniu dzieła. O użytym materiale. To co widzisz nie jest przypadkowe. W sztukach plastycznych znaczenie ma wszystko. Począwszy od konspektu, przez użyte materiały, kończąc na ogólnym artystycznym wyrazie. Zresztą w teatrze i muzyce obowiązują te same zasady. Wiem, że to nie jest zgodne z duchem czasów, że wszystko dzisiaj mamy podane na tacy. Jednak do odbioru sztuki należy się nieco przygotować. Wtedy zaczniesz rozumieć i czytać między wierszami. Zobaczysz jak jest przyjemnie, kiedy uchwycisz ten wyjątkowo kod ukryty przez twórcę. Ale daj sobie też przyzwolenie, że nie musisz zrozumieć. 

Po tym dość dziwnym wernisażu mam pewną refleksję.
Ostatnio w mediach było sporo hałasu o prace artystyczne. Dostało się plastykom, performerom i realizatorom teatralnym. Niestety na tej wrzawie skorzystali głównie politycy. 
Nie zapominajmy, że sztuka musi być różna. Musi prowokować, przełamywać granice, tabu. Do jednych dotrze i zachwyci, pozostałych nie obejdzie. Jeszcze innych oburzy. Ale da pole do dyskusji, do przemyśleń, do wzruszeń.
I o to w niej chodzi.

Przykładem sztuki /teatralnej/ współczesnej, a mającej już kilkadziesiąt lat jest TANGO Mrożka.
Można ją zobaczyć w Gdyni w wykonaniu aktorów Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza. Grają na Darze Pomorza. Polecam Państwu. Szczególną uwagę zwracam na Szymona Sędrowskiego w roli Edka. To prawdziwa kreacja aktorska.