Stanęłam przed dylematem, o czym napisać ten ostatni w roku felieton? Czy, jak co roku, wyrzucić w przestrzeń bumerang tematu o prezentach, ubraniach odpowiednich na święta lub wieczór sylwestrowy? O wystroju domu lub stołu? W końcu to taki właśnie czas. Ale to już było, wielokrotnie. Bezpieczna rutyna, której ochoczo ulegamy. I oby! Co roku, jak długo żyjemy, ulegajmy….

Aż nagle, olśnienie! Sprawiła to charyzmatyczna, pełna magnetyzmu, choć tak spokojna w swoim brzmieniu, mowa naszej najnowszej Noblistki, Olgi Tokarczuk. Mistrzyni słowa, która splotła swoją osobistą opowieść z czaso – przestrzenią otaczającego świata, niczym balonik napełniony helem, uniosła moje myśli w sfery, gdzie – zapędzeni codziennością, nieczęsto bywamy.
Jej przesłanie to zaduma nie tylko nad sobą ale i też światem, w którym żyjemy, swoim w nim miejscu i rolą, jaką mamy do odegrania. Bo choć stanowimy mikronową, to jednak ważną cząstkę kosmosu, wszechświata, która tworząc ogromną i różnorodną zbiorowość, decyduje o jego losach. Odpowiedzialność to słowo klucz danego nam czasu. To nasze TU I TERAZ, transoceaniczny most wznoszony dla przyszłych pokoleń.

Niech więc święta będą czasem zanurzenia w głębinach świadomości, zadumy nad sobą i światem. Podzielmy się, niczym opłatkiem przy stole wigilijnym, życzliwością, miłością, dobrocią i empatią zbyt rzadko okazywaną otaczającym nas ludziom, nawet tym najbliższym, z którymi dzielimy życie.

Niech magia świąt, dobre myśli i intencje zadomowią się w nas na dobre, pozostaną na cały nadchodzący rok.