Twarde dane zamieniła na zapierającą dech w piersiach płaskorzeźbę, która wita już od progu recepcji. Alicja Rudzińska twórczyni hotelu Beethoven udowadnia, że gościnność jest sztuką, której oblicza oczarowują gości odwiedzających to wyjątkowe miejsce.

Jak podsumujesz sezon? Turyści nie zawiedli?

Dla Hotelu Beethoven był to sezon porównywalny do wyników jak podczas Euro 2012. Wspaniali goście, z całkowicie inną energią, spragnieni wyjazdów, otwarci na nasze propozycje spędzania czasu wolnego w Gdańsku. Czas pandemii spowodował zmianę w nastawieniu – ludzie stali się dla siebie cieplejsi i bardziej uprzejmi w relacjach z obsługą, którą doceniali na każdym kroku. Po miesiącach beznadziei, niepewności i lęku, miód na serce!

Stworzony i prowadzony przez Ciebie hotel wyłamuje się z konwencji typowego miejsca do nocowania. Wokół króluje sztuka, Ty przekonujesz do szeroko rozumianej kultury, a do tego w najtrudniejszym dla Was czasie zespół stanął za Tobą murem. Znajdujemy się w krainie czarów Alicji?

Źródło nietypowości wynika z tego, że bardzo lubię ludzi. Od początku istnienia hotelu zakładałam, że budowany przeze mnie zespół będzie współtworzyć miejsce przez kolejne lata. Splot wydarzeń spowodował, że najbardziej dramatyczne dla branży chwile nałożyły się na końcówkę mojej ciąży – starałam się zachować zimną krew, nie dać się porwać histerii, którą poturbowałabym morale zespołu. Zdawałam sobie sprawę, że w ich głowach kołaczą się myśli, co z nami będzie, czy hotel zostanie zamknięty i gdzie znajdziemy pracę. Był to dla mnie największy czas próby, gdy robiąc dobrą minę do złej gry przekonywałam pewnością siebie i optymizmem, że zaraz wrócimy do normalności. Sprzyjała nam sztuka, funkcjonowanie w takim otoczeniu pozwala oderwać się od szarej rzeczywistości, jednocześnie wyzwalając inspiracje do mniej typowych działań. Tak stało się w Beethovenie i na tej fali rozpoczynamy realizacje, którym daleko do klasycznego nocowania (śmiech).

Co zaplanowaliście?

Szereg działań, dzięki którym zbliżymy się do sztuki w nieco inny sposób, niż na wystawach. Pokażemy, że jest ona nierozerwalnie związana z wieloma aspektami życia i mam nadzieję, że zadziwimy, jak szybko można się w niej zakochać. Dla nas wysoki sezon już się zakończył, więc najbliższe miesiące tworzą przestrzeń dla tych pomysłów.

Zespół zadowolony, czy myślą sobie po co to nam?

Naszą artystyczną historię, która mocniej wybrzmiała w pandemii rozpoczyna parkingowa galeria cenionego gdańskiego artysty Wojciecha Sęczawy rzeźbiarza i profesora Akademii Sztuk Pięknych. Przy jego pomocy zabierzemy gości może nie do krainy czarów, ale do artystycznej współczesności opartej na pięknych tradycjach miasta. Koncepcja została przygotowana wraz z zespołem, który mało, że natychmiast zapalił się do tematu, to jeszcze co wskazała nam zaprzyjaźniona agencja Komunikacji Marketingowej ma do tego dar i wielkie wyczucie poparte talentami artystycznymi.

Tak kolorowo nie było, gdy rząd ogłosił lockdown dla hoteli. Wahałaś się, czy iść w to dalej?

Potrzebowałam niespełna dwóch tygodni, aby się pozbierać i zastanowić nad przyszłością. Rozumiałam obawy zespołu, dlatego postanowiłam, że w każdej minucie muszę pokazać im, że mam plan, traktując przymusową przerwę na prace, na które zwyczajowo nie było czasu. Na wysokości zadania stanął mój zastępca Michał Chmielewski, który bez słów zgadywał, co jest do zrobienia, inicjował kolejne działania i rozumiał, że mój świat od chwili narodzin syna podzielił się na pół zmieniając listę priorytetów. Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych – bzdura, bez zespołu Beethovena mogłabym jedynie usiąść i gorzko płakać. A tak, gdy z synkiem w nosidełku przekraczałam drzwi hotelu uderzała mnie niesamowicie dobra energia powodująca chęci do działania.

Czym się zajmowaliście w przerwie od gości?

Wykonywaliśmy ręcznie upominki, karki okolicznościowe, porządki od piwnicy po strych, doczyszczaliśmy przysłowiowy jedyny kłaczek na wykładzinie. Poukładaliśmy social media, otworzyliśmy pole do artystycznej współpracy, dzięki której przybliżymy sztukę niezależnie od wieku odbiorcy.

Jak długo byliście zamknięci?

Od połowy marca do maja. Regulacje zmieniły się o tyle, że mogliśmy otworzyć się dla gości biznesowych, pracownicy przychodzili do pracy, chcieli zrobić śniadanie, zanieść do pokoju, ale nie było dla kogo. Przekonywałam, że maj minie, a wraz z nadejściem lata wszystko wróci do normy. Nadzieje okazały się płonne, ponieważ ludzie bali się jeździć, goście ze Skandynawii, którzy meldowali się u nas od kwietnia do późnego października także nie docierali. Zaczęłam przeliczać i wraz z drugim lockdownem główkowałam nad planem B.

Czyli od początku uzbroiłaś się w alternatywę?

Mało precyzyjną, opartą wyłącznie na rozeznaniu, na co będzie gotowy rynek. Myślałam o wynajmie na biura czy inne usługi, ale gdy pomysły zaczynały się krystalizować zdałam sobie sprawę, jak bliskie są mi hotelarstwo i misja gościnności.

Świadczą o tym opinie i powracający klienci. Na czym polega fenomen hotelu?

Na otwartości wobec ludzi, sympatii, traktowaniu ich z uwagą. Tworząc Beethovena widziałam go jako miejsce kameralne, w którym zdołam zadbać o gościa. Gdy chwalą pobyt w konkretnym pokoju, przy kolejnym proponujemy ten sam. Wiemy, kto lubi kawę sypaną, dla kogo plaster cytryny powinien mieć pół centymetra grubości i jaką gazetę chciałby poczytać pan od wielu lat przyjeżdżający do nas z Niemiec. To uważność obsługi daje nam unikatową wiedzę o potrzebach gości, dzięki którym ta gościnność z serca rozkłada na łopatki.

fot. Paweł Klein

Ty też zawodowo poszłaś za głosem serca

Tak, porzucając świetną pracę w firmie leasingowej, gdzie głównie pracowałam na liczbach i procedurach. Firma rodzinna to był głos serca.

Kobieta biznesu, mama, mecenaska sztuki. Sporo!

Naprawdę? Hotel wpisuje się w mój styl życia, macierzyństwo uskrzydla, a sztuka fascynuje. Pandemia nauczyła mnie obiektywnej oceny sytuacji, w której ja od siebie wymagam, aby stać twardo na ziemi. Już osiągnęłam życiowy sukces – mam wspaniałego syna i robię, to co lubię, bez poczucia, że pracuję, pomimo zarwanych nocy i klientów, którzy nie zawsze mówią, że jest super. Od momentu powstania hotelu trzy pierwsze lata całkowicie wycięły się z mojego życiorysu. To był bardzo wymagający czas, gdzie misja moich wyobrażeń dodawała siły w nadzorowaniu budowy, pracy u tak zwanych podstaw, czyli sprzątaniu pokoi, przygotowaniu śniadań a po nocach pisaniu sławetnych procedur. Ale opłacało się!

Zamiast Alicji w krainie czarów kobieta pracująca, co żadnej pracy się nie boi

Łączę w sobie obie (śmiech)! W krainie czarów pomaga wyczucie do ludzi i przekonanie, że się spełniłam zawodowo, wyciągając wnioski, gdy zachwiał się rynek. Moja droga jest dowodem, że w życiu warto być uważnym – gdy stanął na niej profesor Sęczawa nie przypuszczałam, że tak się wszystko potoczy. To on nadał hotelowi na gdańskim Suchaninie artystycznego blasku, dzięki akcentom, jak pylon reklamowy z żywicy z bursztynowym podświetleniem, płaskorzeźba w recepcji, ręcznym oznaczeniom pokoi i breloków do kluczy w kształcie klawiszy fortepianowych. Gdy pojawiły się pierwsze prace, wszystko nabrało tempa – gościmy przedstawicieli impresariatów, muzyków, aktorów, kabarety. I tu znów czary, bo jestem pasjonatką muzyki, uwielbiam koncerty, a nazwa hotelu nie mogłaby inna, ponieważ znajdujemy się na ulicy Beethovena. To zatem pewien dar od losu wraz z którym staram się zabierać moich gości do świata sztuki niejednoznacznie fascynującego.

TEKST: Dagmara Rybicka